Without light there is no day [Álvaro Velázquez]

Note Hover over de schuingedrukte tekst voor de vertaling:)


Álvaro voelde zich levend verbranden. Als zijn maag niet zo hard knorde en dat ene enge beest niet tegen zijn tent aan was gelopen, was hij geëindigd als gekookt eitje. Nu moest hij zich uit zijn verstikkende cocon zien te bevrijden om vervolgens tegen het volgende obstakel aan te lopen: De eeuwig klemmende rits. De prijs van dit aan elkaar gestikt zeil - want tja, dat was een tent toch eigenlijk? - had niet kunnen verraden dat er zoveel complicaties bij kwamen kijken. Nadat hij tijdens zijn eerste nacht het binnenvakje had gescheurd door een iets te agressieve greep naar zijn zaklamp (wat natuurlijk ook niet verstandig was, maar goed, bij een prijs van 800 euro zou je verwachten dat het een kernramp zou overleven) en na de keer dat hij als een bezetene het ding in elkaar moest zetten, voor het donker viel, en een tentstok liet knakken, begon hij te twijfelen aan oprechte aanbevelingen van de verkoopster. Deze tent was mierda. Oké, goed, hèhè. Na een flinke worsteling kon hij zich naar buiten wurmen en een flinke teug frisse lucht binnenzuigen. De jonge Spanjaard trok onbeschaamd zijn slaapbroek en ondergoed op hun juiste plek en maakte zijn gewrichten los door wat met zijn nek en schouders te bewegen. Buenos días Novia Scotia.

De jongen bedacht zich dat hij zijn tent dichtbij een rivier had geplaatst de avond hiervoor. Tijd voor een bad, dus. Vlug pakte hij zijn tandenborstel en snelde naar het stromende water. Maar voor hij het water in kon springen, spotte zijn oog een, uhm.. jongen op een steen? Álvaro's gezicht vertrok. Hij stond aan de rand van het water en staarde een beetje naar de jongen, niet zo goed wetend wat hij moest doen. Sowieso was deze donkere haardos een van de eerste personen die hij tegenkwam sinds hij hier op het eiland was gekomen, wat nu zo'n 2 weken geleden moest zijn geweest. Hij had zich direct met zijn tent in de bossen verschanst. Dit was een avontuur op zoek naar zichzelf en rust, niet naar vriendschappen. Om dit laatste hield hij dan nu ook gewoon zijn mond maar. Hij zakte door zijn knieën, doopte zijn tandenborstel in het heldere water (kon hij dit eigenlijk wel drinken?) en begon met langzame bewegingen zijn gebit te reinigen. Dit alles zonder de vreemdeling uit het oog te verliezen.

Zoals Álvaro verwachtte, keek de jongen terug naar hem. Het stomme was dat hij in deze situatie zijn blik niet van de ander af kon halen. De Spanjaard was een beetje voorzichtig - en dat was dan nog zwak uitgedrukt - als het ging om vreemden. Hij kende de plaatselijke bevolking niet goed, en van toeristen wist hij nog minder. Hij had dus geen flauw idee waar dit op uit zou lopen, maar hij wilde niet het risico lopen om in gevaar te komen. Echter, de andere jongen leek er anders over te denken. Op een nogal onvriendelijke toon vroeg hij waar Álvaro naar staarde. Deze moest even wennen aan het Engels dat werd gesproken. Hij had nog weinig Engelse woorden gehoord sinds hij hier was, dus duurde het even voor de boodschap bij hem binnen kwam. Gelukkig dat zijn vader er vroeger op had gestaan dat ze Engels kregen op de middelbare school. Ugh. Zijn vader.

Álvaro besefte dat zijn tandenborstel een tijdje wezenloos in zijn hand lag en hij nog steeds staarde als een idioot. "Jou?" Hij probeerde te glimlachen, maar besefte dat hij zich hiermee meer voor paal zette. Schichtig keek hij weg. Hij spuugde het rivierwater uit, gooide zijn tandenborstel op de kant en maakte een kommetje van zijn handen om zijn gezicht op te frissen. Moest hij nu ongemakkelijk weglopen en de ziel op de steen met rust laten?

Tot zijn verbazing lachte de jongen met donkere haren om het warrige antwoord van Álvaro. Hij voelde zijn spieren een beetje ontspannen terwijl hij kort zijn hoofd volledig het water in stak om zijn haren nat te maken. Met zijn vingers woelde hij er doorheen om al het stof, de takjes en andere cadeautjes van Moeder Natuur te verwijderen. "Wat doe je hier?" vroeg de jongen vanaf zijn stenen troon. Het klonk niet bot, alsof ook hij zich ook wat relaxter voelde. Álvaro keek op en ontmoette zijn blik. Hij had eigenlijk nooit nagedacht over hoe hij anderen zou vertellen over zijn reden om hier te zijn. Natuurlijk zou hij niemand zijn complete levensverhaal aan de neus hangen. Waarschijnlijk zelfs niet tegen mensen waarbij hij zich vertrouwd voelde. Hij vond het simpelweg te moeilijk om toe te geven hoe vernederend zijn jaren thuis waren geweest.

Álvaro's gedachten dwaalden af naar de inhoud van zijn rugzak. De korte research, die hij had gedaan over het overleven in de wildernis, had hem geleerd dat een rugzak veel over de intenties van de drager ervan vrijgaf. Zijn gedachten scanden langs de regenkleding, extra dikke sokken, het EHBO-koffertje, de foto van zijn zusje en moeder(nee Álvaro, hou je in!), een zelfhulpboek, het pakje lucifers, het stomme hulpfluitje... Wacht even, zelfhulpboek? Daarom was hij hier! "Ik kom voor, cómo se dice..." Oh shit, en hier kwam dus de taalbarrière. "Kijken naar die... natuur?" Álvaro kuchte en was zich extra bewust van zijn enorme accent. Mensen van Spaanse afkomst waren gedoemd als het ging om het leren van de Engelse taal, dat was duidelijk. "Ik interesseer me voor die bomen en die dieren." Met een onzekere glimlach keek hij de jongen aan, waarna hij zijn shirt uittrok om deze te onderwerpen aan een fikse schoonmaakbeurt. Het zonnetje brandde op zijn rug, maar waarschijnlijk brandden zijn wangen erger.

Álvaro keek naar hoe het water een donkere kleur aannam op de plek waar hij zijn shirt aan het wassen was. Met een paar simpele bewegingen mengde de viezigheid zich met het heldere water en verdween het. Fascinerend. De Spanjaard wenste dat hij hetzelfde zou kunnen doen. Lekker één worden met het de oever van de rivier. Hij wenste dit nog meer toen de onbekende vroeg of hij nog niet zo lang hier was. De toon waarop hij het zei verzekerde Álvaro ervan dat hij er niet op hoefde te antwoorden. Tuurlijk, het was duidelijk dat deze misschien wat exotisch uitziende jongeman geen inheemse bewoner was. Bevestig zijn uitzonderlijkheid maar. De wangen van de jongen kleurden roder. De vreemdeling vertelde dat zijn interesse meer lag bij dieren dan bomen. En hij was een jager? Álvaro vroeg zich af wat dat was, maar zei het liever niet hardop. Was het zijn naam? Eenjager? Klonk vreemd, maar God mocht weten wat een aparte namen de kinderen hier kregen. "Ah, een-ja-gér," herhaalde hij enkel, zo goed mogelijk zijn best doend op de uitspraak van het lastige constructie.

De Spanjaard raakte op een vreemde manier benieuwd naar het leven van de ander. Wat deed hij eigenlijk hier? Was hij hier geboren en getogen of net als hem aan het ronddwalen? De woordschat liet hem echter in de steek en maakte het hem niet mogelijk zijn nieuwsgierigheid te uiten. Misschien moest hij simpel beginnen en de ander het woord laten doen. Zijn luistervaardigheid was vele malen beter ontwikkeld dan zijn spreekvaardigheid. "Jij woont hier?" besloot hij te vragen, zich niet bewust van de foute grammatica. Hij kneep zijn shirt uit en legde het uitgespreid in de zon zodat het kon drogen. Zijn broekspijpen stroopte hij omhoog en hij liet zijn voeten tot onderbenen in het water glijden nadat hij zich op de oever had genesteld. De verkoeling van het water voelde prettig op zijn door het wandelen aangeslagen voeten.

Met de zon op zijn gezicht moest hij denken aan thuis. De zon in Spanje scheen vaak, en was meestal zeer krachtig. Dit gevoel - het idee dat je huid begint te smelten en tegelijkertijd zwart als kool wordt - was iets wat hij vroeger bijna het jaar door voelde. Lopend over straat, voetballend op het dorpsplein, zwemmend in de Middellandse zee... Nostalgische gedachten denderden met een sneltreinvaart door zijn hoofd. Het voelde niet goed, zoals hij had verwacht. Het deed hem pijn. Gelukkig kon de vreemdeling (Een-ja-gér?) hem afleiden door de eerder gestelde vraag te beantwoorden. De jongen vertelde hem dat hij was geboren op het eiland, en vroeg hem daarna waar Álvaro vandaan kwam. Zijn oren suisden even, zijn hersenen kraakten bij het verwerken van de informatie in vreemde taal. "Eiland is muy bonita." Beleefheid, zoals hij het had geleerd. Je gastheer respecteren. "Jouw eiland," verbeterde hij zich vlug, zich een klein beetje bewust van het feit dat hij hier natuurlijk de onbekende, de vreemdeling, de indringer was. "Ik ben van Caldes d'Estrac, dicht bij Barcelona, Spanje," ging hij verder. Wist deze jongen eigenlijk wel dat er ook nog een hele wereld buiten dit eiland bestond? Álvaro pakte in gedachten zijn gepijnigde voet en begon hem te bestuderen. Hmm, hij had zijn EHBO-koffertje mee moeten nemen. Als zijn moeder hem zo zou zien, had ze hem direct op de bank gezet met de voeten omhoog. Ach, Beatriz was zo lief. Te lief. Te lief om te verdienen wat ze thuis kreeg. De Spanjaard balde zijn vuisten bij het denkbeeld van thuis. Hij was benieuwd naar wat er nu gaande was, hoe de situatie was veranderd - of juist niet. Tegelijkertijd wilde hij zich er van afsluiten, omdat hij hier toch niets kon doen. Hij was hier gekomen om alles van zich af te zetten en eindelijk te beginnen met een vrij leven.

Abrupt stopte de gedachtestroom. De onbekende en zijn troon. Het sprak. "Ik heet Erik Hardt, en jij?" Bueno, Erik Hardt, en niet Een-ja-gér. Álvaro maakte een mentale notitie: Vergeet niet dat laatste woord op te zoeken. "Me llamo.. No. Ik heet Álvaro," stelde hij zichzelf voor. Het voelde vreemd om die naam te zeggen. Thuis werd hij Iván of Ivi genoemd om verwarring te voorkomen met zijn vader, naar wie hij vernoemd is. Voor hij een voet op Novia Scotia zette, had hij met zichzelf afgesproken dat hij vanaf nu door het leven ging als Álvaro, om de naam van zijn vader te zuiveren. Dit deed hij als een soort van bescherming. Om niet te verdrinken in zelfmedelijden, of in verdriet voor zijn moeder en zusje, zou hij als Álvaro sr. optreden en zo wanen dat het een goede man is. Wat, als de jonge Álvaro weer bij zinnen kwam, natuurlijk niet zo was. Dat wist hij dan donders goed. Maar goed, dat achterwege gelaten, hij was dus nu Álvaro.

Nu de naam van onbekende op zijn stenen troon bekend was, schoot Álvaro meteen in een beleefdere vorm van zichzelf. Met vreemden moest je voorzichtig zijn, maar respectvol. Met bekenden (of tenminste, mensen die een niveau hoger waren gestapt dat 'complete vreemdeling') moest je niettemin voorzichtig zijn, maar vooral beleefd. Waarom? Sólo Dios sabe por qué. Zijn ouders hadden hem er dit ingestampt. Waarom leek Erik dan zo afstandelijk te doen? Ach, de Spanjaard mocht niet oordelen.

"Half elf?" Álvaro volgde de blik van Erik en zag dat hij de lucht bestudeerde. Aha, hij vertelde de tijd. Gracías? Het gesprek zette zich voort. Hem werd gevraagd hoelang hij al op Novia Scotia was en hoe lang hij hier zou verblijven. Waarschijnlijk was het zijn verbeelding, maar Álvaro kreeg het idee dat het laatste wat geïrriteerd had geklonken. Natuurlijk kon dit komen omdat hij zelf het gevoel was een indringer te zijn, maar daarom kon hij wel begrijpen als het als een ergernis was uitgesproken. Echter, dit maakte hem onzekerder dan hij al was. "Voor twee weken ben ik hier," zei hij voorzichtig. "En ik blijven voor... No sé." Verontschuldigend keek hij Erik aan. Deels om zijn slechte Engels, deels omdat hij de ander niet kon vertellen hoe lang hij zijn eiland zou belagen. "Wil veel dieren zien, veel bomen ook," zei hij. Álvaro gebaarde met zijn armen naar de omgeving. "Heel interessant." Ugh, dat had hij al gezegd. Hij beet op zijn lip. Verder kwam hij eigenlijk ook niet met zijn woordenschat. Misschien moest hij het toch maar bekennen. "Lo siento, Engels niet goed." De jongen liet zijn liep los en knaagde op de binnenkant van zijn mond terwijl hij uitkeek over de rivier. Mocht hij al terug naar zijn tent of zou het hem toch lukken samen te smelten met en te verdwijnen in zijn ondergrond?

Álvaro voelde zich ongemakkelijker bij de blik die Erik hem stuurde. Het was duidelijk dat de Spanjaard niet goed te verstaan was, ook al deed hij nog zo zijn best. Na zijn verontschuldiging en mentale poging om te vluchten, besloot hij dat hij een verkoelende duik moest nemen. Hij kreeg het hondsbenauwd van dat gepraat. Om de situatie niet meer incómoda te maken, liet hij zijn broek aan. Hij liet zich van de kant het ondiepe water in glijden en zette voorzichtige passen richting het diepere midden. Álvaro kon nog net de andere jongen horen lachen om hem. Hmm, misschien was Erik toch niet zo onbeleefd. Alhoewel, het klonk als een pijnlijke lach. Álvaro draaide hem zijn rug toe en dook in het water. Puta madre. Hij schrok van zijn eigen gedachte.

Toen hij weer boven kwam, hoorde hij Erik zeggen dat hij geen Spaans sprak. Nee, dat was duidelijk. Ach, hij kon het hem niet kwalijk nemen, evenals de aparte reacties op Álvaro's poging om Engels te spreken. Alleen was het erg vervelend om je niet welkom te voelen, zeker als je je bedenkt dat hij hier was gekomen voor zijn ongedwongen vrijheid. "Maar als je dieren wilt zien, zal je er wel een paar tegenkomen. Er zitten er een heleboel in het bos," ging Erik verder. Álvaro draaide zich weer naar zijn gesprekspartner en keek hem aan. Ratelderatel. Dieren kijken in het bos, paard? Hadden ze hier paarden? "Ik wil paarden zien, ja," zei de Spanjaard welwillend. "In Spanje veel mooie paarden. Mooi, rijden over het strand. Lo me gusta mucho. Samen met Núria." Álvaro zuchtte. Hij miste thuis, meer dan hij waarschijnlijk besefte.

Note De 'paar' van Erik wordt 'paard' bij Álvaro, mocht het verwarrend worden

Met zijn handen goot Álvaro water over zich heen om de branderigheid uit zijn schouders te halen. Heerlijk. Alhoewel, dit was niets vergeleken met de Middellandse zee waar hij zijn zomers sleet. Het kalme, heldere water van de zee voelde duizenden malen aangenamer dat deze rivier. Dit water probeerde hem een richting op te duwen met zijn stroming, alsof het hem geen rust gunde. Niettemin was het erg aangenaam om in te waadden als verkoeling. Het gesprek vloog een beetje langs hem heen, voornamelijk omdat zijn hoofd een beetje tolde van de Engelse taal. Dit Engels leek overigens van geen kant op dat wat hij op de middelbare school had geleerd. Wat een accent, Dios mío.

"Núria?" Mierda, Álvaro wist dat hij zijn mond voorbij had gepraat. Hij had helemaal geen zin om over zijn familie te beginnen. Wat moest hij er überhaupt over vertellen? Ja, Núria zijn zus. Zit nog thuis, verloofd met haar vriend die waarschijnlijk net zo'n nietsnut is als Álvaro sr.. Oh, Beatriz, zijn moeder? Ja, nee, die zit nog steeds thuis, bij die lul van een vader van hem. Misschien dat de buurvrouw eindelijk hoort wat er gebeurd in het huis en om hulp kan bellen. Misschien is zijn vader zo erg doorgeslagen dat ze niet meer leeft.

Demonstratief dook Álvaro onder water en zwom zo naar de oever. Hij klom uit het water en trok zijn nog natte shirt aan. Het was beter dat hij ging. "Ik geloof mijn, eh, tent is open," zei hij verontschuldigend - damn wat was hij slecht in liegen. "Que tengas un buen día," mompelde hij nog snel. Voor hij wegliep, greep hij zijn tandenborstel van de grond en keerde vervolgens Erik de rug toe. Álvaro rende weg van zijn problemen, alweer. Enkel was dit een nieuw probleem, eentje die zich op het eiland had ontwikkeld. Problemen kon je niet ontvluchten. Puta madre.

Note Sorry, maar weinig inspiratie voor dit topic. Álvaro uit! Je kunt nog een laatste post schrijven ;]