Beïng all alone

Soepel sprong hij van de onderste tak van de boom, ging door zijn knieën toen hij landde, en vervolgde zijn weg door het bos. Tijdens het lopen sloeg hij de boog op zijn rug, en verhoogde zijn tempo. Hij kwam aan bij de grot, waar hij gemakkelijk doorheen liep, en vervolgde zijn weg naar de waterval. Daar aangekomen ging hij op het gras zitten, legde zijn boog en de pijlenkoker naast zich neer, pakte de tas van zijn rug en stopte een aardbei in zijn mond. Kauwend controleerde hij of hij echt alleen was, voor hij zich ontspande en de emoties zijn lichaam binnen liet. Het was waar - hij miste vrienden. Zijn ouders. Familie. Maar niemand had tot nu toe door dat hij een masker op trok, niet echt zo vrolijk was. Hij wist het goed te verbergen, hoewel hij er wel behoefte aan had om iemand te vertrouwen. Zich niet meer te hoeven verbergen. Maar hij durfde zich niet kwetsbaar op te stellen. Newt werd uit zijn gedachten gerukt toen hij gekraak van een tak hoorde. Hij draaide zijn hoofd om. "Wie is daar?" riep hij kalm toen hij niemand zag.

Vlug keek hij van links naar rechts. Niemand, geen geluid. Hij hield zijn boog stevig in zijn hand en vervolgde zijn weg door het bos. Hij was dicht bij de waterval en kon het water al horen. Het was een heerlijk kalmerend geluid. Erik ontspande een beetje en keek verdrietig om zich heen. Hij hield van jagen, maar hij had nog meer van haar gehouden. Meer dan van wat dan ook. Hij was altijd al eenzaam geweest, maar zij had de leegte opgevuld. Mei… Sinds ze er niet meer was sloot hij zichzelf nog meer van anderen af. Hij lachte kort. Niemand had door dat hij nog steeds verdrietig was, dat hij nog steeds rouwde om haar. Dat hij boos was. Op zichzelf en op ieder ander. Hij wou niet dat ze het wisten. Niemand mocht het ooit weten, weten wie hij echt was. Het zou ze toch nooit lukken om hem te leren kennen. Dat liet hij niet toe. Hij zou het nooit toestaan. Diep in gedachten verzonken was hij dichter bij de waterval gekomen en niet op zijn omgeving lettend trapte hij natuurlijk op een tak. Shit. Hij werd direct uit zijn gedachten gehaald. Het geluid van de krakende tak had enorm luid geklonken. In zijn oren tenminste. "Wie is daar?" vroeg iemand. Het had dus toch zo luid geklonken als hij eerst had gedacht. Hij kwam tevoorschijn en klemde de boog nog steviger vast. ’Ik ben hier. zei hij rustig tegen de jongen die hij op de grond zag zitten. Hij stak de pijl die hij op zijn boog had gelegd in de pijlenkoker op zijn rug zodra hij de jongen zag. Er lagen een boog, pijlenkoker en een tas naast hem. Hij lachte kort. ’Erik Hardt’ stelde hij zichzelf voor.

"Newt Wall." Stelde de jongen zich voor. Erik knikte. "Al iets gevangen? Het is een warme winter, de konijnen huppelen nog rond." Begon Newt een gesprek. Misschien moest hij maar met deze jongen praten. Kwaad kon het niet. Hopelijk. ’Nee, nog niets. Maar ik ben nog maar net begonnen.’ Hij lachte terwijl hij in zijn woorden in gedachten vervolgde. En ik ben veel te afgeleid om ook maar iets te kunnen vangen en ondertussen had hij waarschijnlijk elk dier op het eiland al gewaarschuwd. ’Zelfs ook nog niets gevangen?’ zei hij kijkend naar de boog die op de grond lag. Zijn boog hield hij nog steeds stevig in zijn hand, maar hoe meer hij zich op zijn gemak voelde hoe minder gespannen zijn greep op de boog werd. Hij kon nog altijd binnen een paar seconden een pijl pakken en afschieten, maar hij stond wel rustig met de jongen te praten. Hij glimlachte kort. Als hij geen jager geweest was, was hij waarschijnlijk acteur geworden. Hij kon met gemak elke emotie tevoorschijn toveren. Het was waarschijnlijk ook daardoor dat niemand doorhad hoe hij zich echt voelde, waartoe hij in staat was. Hij glimlachte nog steeds naar de jongen.

- Is niet erg. Ik schrijf ook vaak veel te korte posten. En zo heel kort is je post ook niet.